​

 بعضی آدمها؛ انگار چوب اند…

تا عصبانی می‌شوند، آتش می‌گیرند،

و همه جا را دودآلود می‌کنند ،

همه جا را تیره و تار می‌کنند ،

اشک آدم را جاری می کنند…
ولی بعضی‌ها این طور نیستند ؛

مثل عــود اند…

وقتی یک حرف میزنی که ناراحت می‌شوند،

آتش می‌گیرند،

ولی بوی جوانمردی و انصاف می‌دهند ،

و هرگز نامردی نمی‌کنند …
این است که می گویند:

هر کس را میخواهی بشناسی،

در وقت عصبانیت، در وقت خشم بشناس

??در آسمان یاد تو، دلها کبوترند

بی وقفه،هرتپش،به هوای تو می پرند
??ای جاری ندیدنی،ای عطر سبز باغ

گل ها هم از تو خاطره هایی معطرند
??ای بارش همیشگی، ای ابر بی زوال

از التفات توست اگر ابرها ترند
??صبحی که سر بر آوری از مشرق ظهور

این ابرهای خشک،به دست تو پرپرند
??شب را به یک اشاره ی خود تار و مار کن

ای آن که چشم های تو خورشید گسترند
✍حسین عبدی
ألـلَّـھُــــــمَــ ؏ َـجــــــــــِّـلْ لِوَلــــــیِـڪْ ألــــــــــْـفـــــَـرَج