​آدمها چهره ای یکسان اما ظاهری متفاوت دارند.

مثلِ خیلی چیزهای فریبنده ی دیگر.

ما آدم ها در شرایطِ مختلف و به فراخورِ موقعیت های گوناگون ظاهرمان فرق می کند. با خانواده، جمعِ دوستان، افراد ناشناس یا کسی که فقط دو ایستگاه باهم همسفر خواهیم بود.

یک لحظه فکر کنید که در جمعی داریم راجعبه حسادت حرف می زنیم،غیبت یا دروغ. آنقدر چهره ای مطمئن و حق به جانب به خودمان میگیریم که انگار ظاهرا هیچ گاه انجامش نداده ایم.

ظاهرا هیچگاه خطایی نکرده ایم.ظاهرا هیچگاه دلی را نشکانده ایم و یا ظاهرا گناهی را مرتکب نشده ایم.

دیگران را سرزنش می کنیم اما خودمان را دلداری می دهیم.

کاش آنقدر می دانستیم که وقتی در آینه می نگریم، خودمان را نه با چهره ای که می بینیم، بلکه با ظاهری که از خود ساخته ایم، خواهیم شناخت.