​بزرگی میگفت؛

زنده بودن حرکتی است افقی، از گهواره تا گور.

اما زندگی کردن حرکتی است عمودی، از فرش تا عرش.

زندگی یک تداوم بی نهایت اکنون هاست …

ماموریت ما در زندگی ” بی مشکل زیستن ” نیست،

” با انگیزه زیستن ” است …
” سلطان دلها ” باش، اما دل نشکن …

پله بساز، اما از کسی بالا نرو …

دورت را شلوغ کن، اما در شلوغی ها خودت را گم نکن …
” طلا ” باش، اما خاکی…

​با دیگران بخند نه بر دیگران

دیگران را همانگونه ڪه هستند بپذیرید
براے رسیدن به آرامش باید درے آهنے 

بر روے گذشته وآینده ڪشید وتنها به

 زمان حال اندیشید
اگر مے بینے ڪسے به روے تو لبخند 

نمے زند علت را در لبان فرو بسته ے 

خود جستجو ڪن
همواره دیگران را تشویق ڪنید

خطاهایشان را ڪوچک وڪارے را ڪه 

مے خواهید انجام دهند آسان نشان دهید
هنر گوش دادن را فرا گیرید فرصتها 

گاهے به آهستگے در مے زنند.
دیل کارنگی

​ای آدم ها توانتان را برای نفرین هیچ ادمی تلف نکنید, بیهوده آرزوی به خاک سیاه نشستن هیچ بشری را در دل نپرورانید, دست دعا برای نابودی هیچ ادمی بلند نکنید  چرا که آرزوی سیاه بختی شاید گاه گاهی برای دیگری تیره روزی بیاورد اما برای شما حتما و همیشه  سیاه دلی می اورد.

خیرخواه دیگران باش

مهربان باش
الهی خدا، قوت به فکر و ذهن و جانتان بدهد❤️

​✍?

هفت بهشت زندگی!

بهشت اول:

آغوش مادریست که با تمام وجود ، بغلت کرد و شیرت داد
بهشت دوم:

دستان پدریست که برای راه رفتنت ، با تو کودکی کرد
بهشت سوم:

خواهر یا برادریست که برای ندیدن اشکهایت ، تمام اسباب بازیهایش را به تو داد
بهشت چهارم:

معلمی بود که برای دانستنت با تمام بزرگیش هم سن تو شد تا یاد بگیری
بهشت پنجم:

دوستی ست که روز ازدواجت در آغوشت کشید و چنان در آغوشش فشرد که انگار آخرین روز زندگیش را تجربه میکند

بهشت ششم:

همسرتوست که باتمام وجوددرکنار تو معمار زندگی مشترک تان است

گویی دو شاخه از یک ریشه اید

بهشت هفتم :

فرزند توست که خالق زیبایی های آینده است
آری شاید هر کدام از ما تمام هفت بهشت را نداشته باشیم

اما
 بهشت همین حوالیست …

مادرت را بنگر…

پدرت را ببین ..

خواهر یا برادرت را حس کن ..

به معلمت سر بزن…

دوستت را به یاد بیاور…

همسرت را در آغوش بگیر…

فرزندت را ببوس…
یک وقت دیر نشود  برای بهشت رفتنت…

بهشت را با همه قلبت حس کن ،

همین نزدیکیست..

​حواسمان به کلماتی که به کار میبریم باشد:
حواسمان نیست که چه راحت با حرفی که در هوا رها میکنیم چگونه یک نفر را بهم میریزیم !

چند نفر را به جان هم می اندازیم !

چه سرخوردگی هایی یا دلخوری هایی به جای میگذاریم !

چقدر زخم میزنیم…!

حواسمان نیست؛ که ما میگوییم و رد میشویم و میگذاریم به پای رک بودنمان …

اما یکی ممکن است گیر کند !

بین کلمه های ما… بین قضاوت های ما…

بین برداشت های ما…

باران؛

شیشه پنجره را باران شست .

از دل من اما،

چه کسی نقش تو را خواهد شست ؟

آسمان سربی رنگ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ .

می پرد مرغ نگاهم تا دور،

وای، باران،

باران،

پر مرغان نگاهم را شست .

خواب رویای فراموشیهاست !

خواب را دریابم،

که در آن دولت خواموشیهاست .

من شکوفایی گلهای امیدم را در رویاها می بینم،

و ندایی که به من میگوید :

گر چه شب تاریک است

دل قوی دار،

سحر نزدیک است

دل من، در دل شب،

خواب پروانه شدن می بیند .

مهر در صبحدمان داس به دست

آسمانها آبی،

پر مرغان صداقت آبی ست

دیده در آینه صبح تو را می بیند .

از گریبان تو صبح صادق،

می گشاید پرو بال .

تو گل سرخ منی

تو گل یاسمنی

تو چنان شبنم پاک سحری ؟

نه؟

از آن پاکتری .

تو بهاری ؟

نه،

بهاران از توست .

از تو می گیرد وام،

هر بهار اینهمه زیبایی را .

هوس باغ و بهارانم نیست

ای بهین باغ و بهارانم تو !
حمید_مصدق